πικρός

πικρός, ά, όν, poet. also ός, όν Od.4.406 :—prop.

A pointed, sharp, keen,

ὀϊστός Il.4.118

, al.;

βέλεμνα 22.206

;

γλωχίς S.Tr.681

: metaph.,

γλώσσης πικροῖς κέντροισι E.HF1288

.

II generally, sharp to the sense:

1 of taste, pungent,

ῥίζα Il.11.846

;

ἅλμη Od.5.323

; δάκρυον (v.l. for πυκνόν) 4.153; of salt water, opp. γλυκύς, Hdt.4.52, cf. 7.35; ἁλμυρὸς καὶ π. Pl.Lg.705a; πριγλία π. PCair.Zen.82.8 (iii B.C.);

ἀπ' ὄμφακος πικρᾶς A.Ag.970

; ὑγρότης π., opp. ὀξεῖα, Meno Iatr.5.13; also of smell, pungent, Od.4.406;

πικρὸν ὀδωδώς Alciphr. 3.59

. (This sense prevails in the derived and compd. words.)

2 of feeling, sharp, keen,

ὠδῖνες Il.11.271

, S.Tr.41.

3 of sound, piercing, shrill,

οἰμωγά Id.Ph.189

(lyr.);

φθόγγος Id.OC1610

; γόοι, ὄδυρμα, E.Ph.883, Tr.1227 (lyr.);

πικροτάτη ὄψ Ar.Pax805

(lyr.).

III metaph.,

1 of things, bitter, esp. of what yields pain instead of expected pleasure, freq. in threats, μὴ τάχα πικρὴν Αἴγυπτον καὶ Κύπρον ἵκηαι (v.l. ἴδηαι) Od.17.448, cf. Ar.Av.1045, Th.883 (lyr.), E.Med.399, IA955, Ba.357, Cyc.589;

π. Σίγειον κατηγόμην S.Ph.355

;

τὸ πὰρ δίκαν γλυκὺ πικροτάτα μένει τελευτά Pi.I.7(6).48

, cf. A.Ag.745 (lyr.) ; τιμωρία, ἀγῶνες, Id.Pers.473, S.Aj.1239 ; δύαι, χεῖμα, A.Pr. 180 (lyr.), Ag.198 (lyr.) ;

πικρότερ' ἀχέων Id.Supp. 875

(lyr.);

λόγοι E.Hel.481

;

πικροτάτου χρυσοῦ φύλαξ Id.Hec.772

;

τὸ δὴ λεγόμενον γλυκὺ πικρῷ μεμειγμένον Pl.Phlb.46c

;

ἔχει τι τὸ π. τῆς γεωργίας γλυκύ Men.795

: c. inf.,

μὴ λίαν πικρὸν εἰπεῖν ᾖ D.1.26

.

2 so of persons, prob. in Sapph.Supp.4.1 ([comp] Comp.) ;

γλυκὺν ὧδε φίλοις ἐχθροῖσι δὲ π. Sol.13.5

, cf. Thgn.301, A.Ch.234, Eu.152 (lyr.), etc. ;

ἔς τινας Hdt.1.123

: abs., A.Pr.739, Th940(lyr.); π. θεοῖς hateful to them, S.Ph.254;

π. πολίταις E.Med.224

, cf. Supp.1222 ; ἐμοὶ π. τέθνηκεν ἢ κείνοις γλυκύς his death is matter of sorrow to me, S.Aj.966 ; δαίμων π., of untimely death (Lat. acerbus), IG3.1338.

3 embittered, angry,

πικρὰ ὄρνις S.Ant.423

.

4 relentless,

οὐδὲν πικρότερον τῆς ἀνάγκης Antipho 2.2.4

; spiteful, mean, vindictive,

βάσκανον καὶ πικρὸν καὶ κακόηθες οὐδέν ἐστι πολίτευμα ἐμόν D.18.108

;

π. καὶ συκοφάντης Id.25.45

, cf. Arist.Rh.1368b21, EN1126a19 : in Com. of old men,

σκυθρός, π., φειδωλός Men.10

, cf. 825, 843, Georg.Fr.3. Adv. -ρῶς pedantically, D.H.Lys.6; with rigid accuracy, Apollon.Cit.3, Plu.2.659f.

IV Adv. -ρῶς harshly, bitterly, vindictively, A.Pr.197, S.OC990 ;

π. ἐξετάσαι D.2.27

, 18.265 ; π. ἔχειν τισί, πρός τινας, Id.10.54, Ep.3.10 ;

π. φέρειν τι E.Ion610

, cf. Andr.190;

ἔκλαυσε π. Ev.Matt.26.75

: [comp] Comp.

-ότερον Men.Mon.659

, etc.: [comp] Sup.

-ότατα Plb.1.72.3

. [[pron. full] ῑ in Hom. and [dialect] Ep.; [pron. full] ῐ freq. in Trag., as A.Pers.473, Ag.970, S.Aj.500, E. Hec.772, and in Theoc.8.74 : ι therefore is not long by nature as in μικρός.]